Ik stond best blij op, die zondag. Maakte mezelf een ontbijtje op bed. Deed braaf, met de gordijnen dicht dit keer, twaalf minuten oefeningen in de slaapkamer met mijn laptop op de strijkplank. En nadat ik had gepoedeld in bad, was het tijd om te gaan. Een rondje stad met een lijst vol punten die moest worden afgewerkt. Ik ging iets terugbrengen bij de Zara. Nu weet ik: ik ga nog liever naar de kerk, dan op zondag naar de Zara. Daarna even snel de Bijenkorf in, waar het nog drukker was. Toen ik aankwam bij Skins om een afspraak te maken bij de schoonheidsspecialiste aldaar, stuitte ik op een nogal onaardig en ongeïnteresseerd persoon achter de counter. Ik ploegde dapper door. Boodschappen, in twee verschillende supermarkten en met een volle fietsmand naar huis.

Ik had gedacht dat iemand me rond die tijd wel had terugge-appt. De uitnodiging stond bij drie mensen uit. Maar niemand antwoordde. En dus ging ik alvast naar de Neighbourfoods Market op de Westergas. Na een uur had ik nog van niemand een antwoord. En dus lunchte ik daar op een bankje buiten. Alleen.

Toen het begon te miezeren ben ik naar huis gegaan. Het was toen al rond drieën. De Zuid-Afrikaan had nog steeds niks laten horen. Die was de avond daarvoor uitgegaan, daar hield ik rekening mee. Maar rond drieën zou hij toch wel wakker zijn? Ik hield mijn poot stijf. Van mij zou hij niks horen.

Om mijn zondagmiddag mokkend op de bank door te brengen, daar had ik niet zo’n zin in. Dus ging ik naar de film. Zeker twee uur niet op mijn telefoon gekeken. Maar zelfs toen ik de bios uitkwam: geen nieuwe berichten.

Tijdens de film had ik al mijn gedachten, die eerst ongerust waren en later boos, uit kunnen schakelen. Ik ging helemaal op in het verhaal. Maar terug op de fiets begon het te borrelen. Thuis klonk het verlossende piepje.

stond er. Het was inmiddels half zes ’s avonds. In Zuid-Afrika een uur later.

schreef ik woedend. Maar hij had natuurlijk geen idee.

Hij schreef dat zijn goede vriend een nieuwe vlam had ontmoet de avond ervoor. Ze was pas negenentwintig, maar had al wel een zoontje van negen.

Mijn gedachten vatten vlam. Ik wist eindelijk waarom hij zo laat wakker was geworden. De lul.

vroeg ik pisnijdig.

Ik kreeg geen antwoord. Minutenlang staarde ik naar het scherm. Om de dertig seconden tikte ik er mijn vinger op, om slaapstand te voorkomen.

appte ik.

Dat was een verzachtende omstandigheid. De Zuid-Afrikaan doet helemaal geen drugs. Heeft hij nooit gedaan. Zal hij nooit doen. Maar het verzachtte mijn ware gedachte. Die ik niet meer voor me kon houden. Ik probeerde het nog tegen te houden. Maar daar ging ik al.

Zo dat was eruit. Nu kon ik niet meer terug. Op de fiets van de bios naar huis was het idee al in me opgekomen. Maar ik verzette me er nog tegen. Maar nu was het me duidelijk. Mijn gedachten waren niet meer aan het wandelen. Ze sprintten. Het ene nare beeld na het andere verscheen achter mijn ogen. Zo’n knap, lang, slank, blond modelletje. Zo’n meisje waar Kaapstad van overloopt. Als zijn minder mooie vriend een scharrel aan de haak had geslagen, dan had het de Zuid-Afrikaan al helemaal geen moeite gekost. Misschien waren het wel vriendinnen van elkaar.

Ik was al bezig onze hele WhatsApp-geschiedenis te wissen. Maar net voor ik moest bevestigen dat ik zeker wist dat ik alles wilde verwijderen, sloeg het scherm om. De Zuid-Afrikaan. Op FaceTime.

Nu moest ik de confrontatie aan. Van het veilige anonieme typen naar een face to face-gesprek. Ik stelde het zo lang mogelijk uit en drukte met mijn kaken op elkaar op beantwoorden.

Hij was niet boos. Verdomme, hij was niet boos. Ik had hem van het ergste beschuldigd en hij was niet boos. Hij zei alleen: ‘Lieve Rob, een beetje meer vertrouwen zeg. Wat is er aan de hand?’

Schaamte had toen al de overhand. Ik wist: ik zat fout. Goed fout. En ik wist niets meer te zeggen.

‘Nou als jij niks zegt, dan zeg ik het wel,’ zei hij. ‘Ik ben uitgeweest. Leuke avond gehad. Hartstikke dronken geworden. Vanochtend was ik om elf uur wakker. Maar ik heb de hele dag in bed liggen snoozen. Beetje lezen, slapen, eten. Alleen. Niks aan de hand.’

‘Sorry, ik had last van wandelende gedachten,’ was het enige dat ik uit kon brengen.

Ik schaam me. Nog steeds. Diep. Maar soms is de combinatie afstand en wandelende gedachten dodelijk.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN