Ik vind alles leuk, aardig en prima, want ik doe het voor het goede doel. Maar het zou wel heel fijn zijn om na een dag afzien, zweet en tranen te kunnen douchen. Een ijskoude douche, daar ben ik al heel gelukkig mee. Even het zout uit mijn haar spoelen. De dikke laag stof van mijn onderbenen. De prut uit mijn ogen.

Maar het is een utopie. Na twee dagen weet ik het zeker. Die douche kan ik de hele week vergeten. En dus sta ik, alweer, in de rij voor een teil en een bekertje. Zonder enige vorm van privacy. Dus alleen mijn armen, benen en gezicht zien water. Alles onder de fietskleren moet gedaan worden met een natte lap en geïmpregneerde washandjes. In een tent waar ik mijn kont niet kan keren. En dan maar hopen dat Mees niet de tent binnen komt zeilen. Of erger: een duursporter die de verkeerde tent voor zich heeft.

Nog erger dan het gebrek aan een douche, is het ontbreken van een wc. Vanochtend werden we wakker in een wildpark. Onder een bavianenrots met uitzicht zo ver je kan kijken over de savanne. Rangers zorgden er ’s nachts voor dat niemand werd aangevreten door de wilde beesten. Maar het gerucht gaat dat er wel olifanten naast ons kamp hebben gestaan. Dat ze niet ver weg zijn blijkt aan de bergen olifantenpoep om het kamp heen. Als ze zich nou ook nog even laten zien. Zou fijn zijn. Kan ik foto’s maken voor het thuisfront. En mijn diepgewortelde wens om olifanten te zien, afstrepen. Maar ook bij het gloren van de dag: geen olifant te zien.

Enfin, geen wc dus. Wat ik wel heb gezien. Wc-papier. Ons hele kamp was vanmorgen omsingeld met wc papier van nachtelijke toiletgangers, naar toiletten die er dus niet waren. Het hing in de bosjes. Lag op de grond. Bomen waren versierd met witte strengen alsof het kerstmis was in een halve kring om onze tenten heen. Iedereen dacht natuurlijk: ik ga als niemand kijkt. Groot gelijk. Maar ruim dan wel even het papier achter je reet op.

Of doe zoals ik: ga op slot zodra je luchtruim van Nederland verlaat. En ga niet.

Het wachten is nu op het moment dat het me op gaat breken. In de volle zon op de fiets bijvoorbeeld. Als ik even geen rolletje bij de hand heb.

Maar daar denk ik niet aan. Net zoals ik er nooit meer aan moet denken dat de Zuid-Afrikaan me laatst verteld heeft dat er een knikker in een plastic zakje in zijn babyplakboek zit. En die knikker had niet in zijn oor gezeten. En niet in zijn neus. Ik mocht dus raden waar die wel had gezeten.

Niet aan denken. Niet aan denken. Dan is het er niet, of nooit geweest.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN