Cornel onze chauffeur rijdt in een groene, ronkende Toyota Landcruiser uit het jaar nul achter ons aan met onze rugzakken, lunchpakketten en water. Toen hij zich aan me voorstelde kon ik mijn ogen niet van zijn mond afhouden, zoals ik dat soms ook niet kan bij mensen met een pukkel op hun neus. Cornel heeft het liefste gezicht dat je je kunt voorstellen, maar zijn tanden rotten haast uit zijn mond. Hans weet te vertellen dat het komt door het water in Arusha, de plek waar hij vandaan komt. Dat bevat zoveel fluoride dat je tanden ervan gaan rotten.

We fietsen door Moshi, een dorpje aan de voet van de Kilimanjaro. De onverharde weggetjes zijn smal, stoffig en drukbevolkt. Overal waar ik kijk zie ik geiten en kippen op de weg, mensen die met halve inboedels op hun hoofd onderweg zijn naar God weet waar naartoe en winkeltjes met grote Cola borden met daarop de naam van de zaak. Dat heeft Coca Cola slim gedaan in Tanzania. Iedereen een mooi uithangbord aangeboden en ondertussen maakt het hele land reclame voor hun product.

Wij kijken onze ogen uit. Maar zelf zijn we de grootste attractie met onze witte velletjes, strakke pakjes en glimmende fietsen. Er staan schoolkinderen in gescheurde uniformpjes langs de kant. Sommige staren met hun mond open. Oude brommers tuffen voorbij. De mensen achterop, soms wel drie, verrekken hun nek. Moeders met schattige baby’s in een doek op hun rug gewikkeld houden halt en zwaaien gedag. Ik zou het liefst bij iedere baby stoppen om een foto te nemen. Heel gek, daar heb ik thuis nou nooit last van.

Er was me aangeraden een bandenplakcursus te volgen, maar dat heb ik verzaakt. Gelukkig blijkt er genoeg kennis in de groep te zijn. Net als we het dorp uit zijn staat de voorhoede ineens stil. De eerste lekke band is een feit. Vijf mannen bemoeien zich ermee en binnen tien minuten zijn we weer onderweg.

Na een uur moet er geplast worden. Fietsen worden op de grond gegooid en om de beurt gaan we de bosjes in. Ik sta rustig mijn eerste reep op te eten als ik gegil uit de bosjes hoor.

Marlou komt met een vuurrode kop, gillend de bosjes uit, haar broek nog maar net omhoog gehesen. ‘Jezus, een enorme slang. En ik zat te plassen. Ik kon niet meteen opstaan.’ Cornel rent de bosjes in om te zien of hij de slang nog ergens kan vinden. Tevergeefs, die is natuurlijk zo geschrokken van die blote billen, dat hij het op een glijden heeft gezet. Aan de beschrijving van Marlou maakt Cornel op dat het een black mamba is. Vreselijk giftig. Een beet kan dodelijk zijn. Levensgevaarlijk dus. Plassen in de bosjes is al niet gemakkelijk. En als er dan steeds iemand mee moet om op de slangen te letten, dan zit ik er al helemaal niet meer op mijn gemak.

Als we op de lunchplek aankomen hebben we al meer dan tien lekke banden gehad. Telkens stoppen en plakken. Stoppen en plakken. Ik word er een beetje gek van. Als dat een week zo gaat… Moe van het fietsen ben ik in elk geval nog niet.

De lunchplek is een oase middenin een stoffig gebied. Een waterbron omgeven door helgroene bomen. Het water is kraakhelder. Ik geloof dat ik nog niet eerder in mijn leven zo’n paradijsje heb gezien. Hans verstoort het beeld door zijn kleren uit te trekken en poedelnaakt aan een liaan het water in te slingeren. Ik durf eigenlijk niet te kijken, want ik wil het niet weten. Maar doe het toch. De rest volgt. Met fietsbroeken aan.

Aan de andere kant van de bron zit een jongetje zijn kleren met een zeepje te wassen. Hij is denk ik vier jaar oud. De leeftijd waarop Nederlandse kindertjes nog niet eens hun eigen kleren kunnen uitzoeken, laat staan wassen. Er hangen snottebellen aan zijn neus. Zijn moeder is in geen velden of wegen te bekennen. Ik ga ernaast zitten en bied hem mijn pakje drinken aan. Hij pakt het verlegen aan en drinkt het op.

De rest van de tocht die dag krijg ik het beeld van het jongetje, helemaal alleen bij die bron, niet meer uit mijn hoofd.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN