Het is fijn om na negen uur vliegen even mijn lijf uit te rekken. Maar echt lullig hebben Mees en ik niet gezeten. We hebben het allerlaatste greintje luxe gepakt dat we pakken konden. Dankzij wat punten en een paar extra tientjes zaten de jongsten uit de fietsgroep, prinsheerlijk als twee diva’s met de voeten omhoog bij de nooduitgang, terwijl de rest als sardines in blik werd vervoerd.

Bijna was een van ons de plaats kwijt aan een norse kerel van eind vijftig met ernstige couperose en sokken in sandalen. Hij sommeerde ons te ruilen omdat hij last had van zijn knie. ‘Maar die meiden hebben daar extra voor betaald!’ riep iemand vanaf de rij achter ons. En toen droop hij af. Ik zei nog zachtjes: ‘Als je echt last hebt, kun je hier wel zitten hoor,’ maar dat hoorde hij niet meer. Mees verdenkt hem van een smoes: ‘Hij kan toch ook geen zevenhonderd kilometer fietsen met een zere knie?’

Als we alle vijfenzeventig fietsdozen en rugzakken hebben verzameld worden de dozen door Tanzanianen op een vrachtwagen geladen. En de rest van de bagage wordt met touwen op busjes gebonden. Wat niet past moet op schoot. In de bus onderweg naar het eerste kamp trekt Gerard de eerste fles whisky open. Die gaat van mond tot mond. Ik hou helemaal niet van whisky en al helemaal niet van puur, maar what the heck… Ik neem een flinke teug om het groepsgevoel aan te wakkeren.

Na een ruim uur in het donker gehobbeld te hebben, jammer want van het landschap hebben we niets kunnen zien, komen we aan in het eerste kamp. Er zijn wat kamers in het hostel, genaamd Honey Badger Lodge, maar het merendeel slaapt in een tent in de tuin. Dat Mees en ik ,omdat we de jongsten zijn, komende weken tot de tentgangers behoren, daar hebben we ons al bij neergelegd. Groot pluspunt: we hoeven de tenten niet zelf op te zetten. Ze staan al. Hutje mutje op elkaar. We kiezen er eentje uit onder een boom, om ’s ochtends niet gewekt te worden door de brandende zon. Mees richt de boel gezellig in: matjes opgeblazen, slaapzakken erop, zaklampen ernaast, pyjama’s op de kussens, muggenspray paraat. Ik sleep onze fietsdozen, gemarkeerd met zonnetjes, hartjes, lieve woorden én onze namen erop, en parkeer ze tegen de boom. Uitpakken komt morgen wel. Nu eerst aan het bier.

Heus Kilimanjaro-bier blijkt. Met de berg als logo. We zoeken onze groep op. Naast ons staat een andere groep met een meisje aan de Cola. Een kind nog. Ik schat haar niet ouder dan zestien.

‘Ben je met je ouders hier?’ vraag ik haar. ‘Nee hoor,’ zegt ze stoer. ‘Ik ben helemaal alleen. Mijn school zet zich al jaren in voor dit goeie doel en toen ik hoorde dat ze gingen fietsen, wilde ik mee.’ Ik vraag haar hoe oud ze is. Ze blijkt pas vijftien te zijn. ‘Ik dacht dat ik de jongste was, maar jij bent echt veruit de baby van de groep. Heb je een tentmaatje?’ ‘Ja ik slaap met hem.’ Ze wijst naar een blonde jongen. Nog net geen twintig. ‘En hij is ook alleen? Kennen jullie elkaar?’ ‘Nee ik heb hem net ontmoet. Hij is met zijn broer en zijn vader, maar met zijn drieën passen ze niet in een tent.’ Ik voel me ineens heel oud en bedenk me hoe ik het zou vinden als mijn knappe, vijftienjarige dochter met een wildvreemd pak gierende hormonen met drie borstharen in een tent wordt gezet. ‘Als je liever met iemand van ons in een tent slaapt, een vrouw, dan kan ik dat zo voor je regelen hoor.’ ‘Bedankt, maar ik red me wel,’ antwoordt ze en lacht erbij.

En dat ze zich redt, blijkt wel. Als we na een paar biertjes en de laatste instructies (morgen om zes uur op, zeven uur ontbijt, half acht fietsen in elkaar zetten en acht uur vertrek) onze tent opzoeken, maken we uit het gegiechel uit de tent naast ons op dat de eerste fietsliefde is geboren.

Dat belooft wat voor de rest van de reis.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN