We gaan muisstil ergens tegen een muur aan staan en kijken om ons heen. ‘Zo, nu eens kijken op wie ik het zouden kunnen,’ fluistert Mees. ‘Ik heb nog niemand gespot,’ zeg ik. ‘Oh wacht. Hij daar. Vooraan. Die lange man met flappers,’ giechelt ze. Hij staat met zijn rug naar ons toe. De man is boomlang en hoeft niet bang te zijn dat hij het niet haalt. Bij wind mee is hij met zijn zeiloren zo thuis. Flap blijkt Leon te zijn. Een 65-jarige triatleet met wat kampioenstitels op zijn naam.

Hij onderbreekt Gerard een paar keer. Eerst over spul wat je in je banden moet spuiten tegen lekrijden. Dan over een speciaal kliksysteem voor je schoenen. En als Gerard iedereen op het hart drukt voldoende fietsbroekjes mee te nemen ‘dure broeken, met goed zeem, want na acht uur achter elkaar op een zadel ga je echt je kont voelen’, schreeuwt Leon erdoorheen ‘en vergeet de zitvlakzalf niet’.

Mees kijkt me aan. Zitvlakzalf? ‘Ja, dat is zalf die je op je billen smeert tegen blaren.’ Ik zie haar gezicht betrekken. Mees was er niet bij de vorige infodag. ‘Heb jij die mails ook niet gelezen?’ vraag ik. ‘Ehm, niet echt,’ zegt ze. ‘Ik vertrouw op jou. Jij wilde dit.’

Een voorbarige midlife crisis. Zo noemt de Zuid-Afrikaan ons voornemen om te gaan fietsen. Ikzelf zie het meer als een sportieve uitdaging. Voor Mees wordt het een slooptocht van jewelste, met haar tong slepend op de stoffige weg achter haar aan. Althans, dat denk ik. Haar voorbereiding is niet bepaald doortastend geweest. Ik ben een paar keer per week naar mijn werk gaan fietsen en ook in de weekenden op mijn fiets geklommen. Mees heeft alleen de weekenden met me meegetraind.

Ik ben zo benieuwd of ze die zeven dagen, honderd kilometer per dag, gaat uitfietsen. Of ze het volhoudt. Ik mag het eigenlijk niet hardop zeggen, maar ik twijfel soms wel aan haar doorzettingsvermogen. Zo is ze een keer mee op skivakantie gegaan. Het was haar eerste keer op een snowboard. Ze heeft meer balend op haar kont met een sigaret in haar mond op de piste gezeten, dan dat ze op haar board heeft gestaan.

Aan de andere kant: als Mees iets echt wil dan kan ze het.

‘En dan nu de groepsindeling,’ zegt Gerard. Ik stoot Mees aan. Met wie zullen we een week lang optrekken? ‘We zijn met 75 man en dat betekent dat we niet in een optocht gaan rijden maar in vijf groepen. Elke groep krijgt een auto mee waarin je je rugzak voor die dag kan leggen. Er is ook voldoende water in de auto en lunchpakketten. Mocht je moe zijn of echt niet meer kunnen, dan kun je vanzelfsprekend in de auto gaan zitten.’ Ik zie Mees haar gezicht opklaren. ‘Maar,’ zegt Gerard nadrukkelijk, ‘dat is natuurlijk niet de bedoeling.’

Gerard sluit af. We krijgen allemaal een mapje met informatie en gaan dan al handenschuddend op zoek naar onze fietsmaten. Het zijn niet de hipste vogels. Veel meer mannen dan vrouwen. En bijna allemaal van het type Henk en Ingrid. Maar dan sportief. Mees en ik zijn veruit de jongste vrouwen. En veruit het best gekleed.

En dan zie ik daar aan een statafel Marlou staan. Zij ziet mij ook: ‘Robin, we zitten in dezelfde groep.’ Ik slaak een zucht van verlichting. Marlou is tof. Midden veertig. Het zusje van een vroegere vriendin van mijn moeder. Houdt van lekker koken, een wijntje, lol maken en zo ziet ze er ook uit. Eigenlijk ziet ze eruit alsof ze het nog geen twee dagen gaat volhouden op die fiets, maar dat terzijde. Ze stelt ons voor aan haar vrienden. Twee vrouwen, midden veertig. En twee mannen. Begin vijftig, waarvan er eentje een beetje nichterig aandoet, maar ik kan er niet de vinger opleggen of hij dat ook is.

‘Meiden, geen zorgen,’ zegt Marlou. ‘Wij hebben genoeg potten zitvlakzalf. Het wordt een dolle rit.’

En daar proosten we op.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN