Wat zeg je tegen iemand die je intens hebt gemist? ‘Ik heb je gemist.’ Maar dat hebben we al drie keer tegen elkaar gezegd toen we net handje in handje naar de auto liepen en zoenden in de parkeergarage. Er zijn op dit moment even geen woorden beschikbaar, die ik uit durf te spreken, die nog bijdragen aan dit grote moment. En dus gaat het grote moment over in, voor hem, dagelijkse handelingen. Een handje omhoog naar de man die de slagboom omhoog doet. Het knopje om de deuren te vergrendelen. Een fikse kijk over de schouder bij het invoegen. Schakelen. Gas geven. Muziek wat zachter doen. Ik probeer alles wat hij doet, ongemerkt vanuit mijn rechterooghoek, in me op te nemen.

Tegelijkertijd barst ik haast uit elkaar van blijheid omdat ik er eindelijk ben. Eindelijk in Kaapstad. Ik kijk naar buiten, de donkerte in en probeer alle indrukken op te slaan. De groene bewegwijzering op de, voor een land in Afrika, goed onderhouden snelweg. De bakkies met mensen achterin. De zondagsrijders die zonder gene de snelste baan bezet houden. De mensen die blootvoets langs de snelweg lopen. De tentjes onder bruggen. En de stad komt steeds dichterbij.

‘Delft, kijk nou, daar staat Delft op dat bord,’ ik begin ervan te kirren. Hij legt zijn hand op mijn been en slaat er zachtjes op. Klap. Klap. Doet zijn hand op de spijkerstof. Hij kijkt opzij en lacht. Zo van: ja lief, ik weet het. En dan begint hij te vertellen over alle andere Nederlandse steden en dorpjes die er zijn.

‘We gaan niet meteen naar huis,’ zegt hij. ‘Ik wil je eerst nog iets laten zien.’

We stoppen op Signal Hill. Hij kijkt goed om zich heen en doet dan de deur open. Ik stap uit. Er zijn nog wat auto’s met uitkijkers. Voor ons ligt de stad, verlicht door duizenden lampjes en daarna niks: de zee. In de verte de lichtjes van Robben Eiland. Hij wijst me het Waterfront ‘de grootste toeristenattractie van Zuid-Afrika, waar we zo min mogelijk tijd gaan doorbrengen.’ Het stadion. De binnenstad met glimmende kantoortorens in vierkante blokken. Ons huis op Longstreet. De tafelberg is prachtig verlicht. ‘En zie je die drie ronde gebouwen daaronder? Dat zijn de Tampon Tower. Omdat ze, nou ja, de vorm hebben van tampons.’

Hij blijft om zich heen loeren. ‘Wat is er toch?’ vraag ik. ‘Het is donker. En het is hier dan niet de veiligste plek.’ Pas als we weer in de auto zitten zegt hij dat hier een tijdje geleden mensen zijn overvallen en dat een Noorse toeriste daarbij bruut is verkracht, terwijl haar vriend gedwongen toe moest kijken. ‘En daarom kunnen we daar niet uitgebreid staan zoenen. Snap je? Maar zo even snel het uitzicht bekijken is geen probleem en overdag is er niks aan de hand hoor. Je moet hier gewoon een klein beetje oppassen. Het is niet onveilig als je voorzichtig doet, maar het is geen Amsterdam.’

Het geeft me een extreem veilig gevoel. Ik ben met hem. Hij let op. Houdt mijn hand vast als we de straten naar het appartement oversteken. Mij kan niks gebeuren. Eenmaal binnen laat hij me het huis zien. Het huis dat ik zelf geregeld heb, waarvan hij de sleutel vanmiddag heeft gehaald en de koelkast volgezet. We drinken Diemersfontein Pinotage op het balkon met uitzicht op de Tafelberg en eten biltong, gedroogd vlees en een begrip in Zuid-Afrika. Met de glazen neemt de spanning af. We kletsen tot diep in de nacht en doen in bed alles waar we de afgelopen dagen zo uitgebreid over ge-appt hebben. Net zo lang tot mijn hoofd ervan gaat tollen. Maar dat kan ook aan de wijn liggen.

LEES ALLES COLUMNS VAN ROBIN