Ik ben zo benieuwd hoe het is daar. De stad waar iedereen me voor gewaarschuwd heeft. Zelfs mensen die er niet zijn geweest. Het verschil tussen arm en rijk en zwart en wit. Ga ik me daar ongemakkelijk bij voelen? Blend ik in? Voel ik me veilig? Stelt iedereen zich aan? En hoe is het: de natuur, de stranden, de wijnlanden, de schoonheid waar iedereen het over heeft. Is het nog mooier dan ik me voorstel? Hoe gaan we samen, drie weken op elkaars lip? Maar vooral: hoe is die eerste kus weer, na maanden?

Er kan niks mis gaan. Ik stap straks uit. Hij staat op me te wachten te midden van misschien wel honderd andere blije afhalers en taxichauffeurs. En dan vliegen we elkaar in de armen. Maar hoe? Moet ik rennen? Mijn koffer laten staan en het gewoon op een hollen zetten? Ik wil ook niet dat iedereen naar me kijkt. Dat ‘tadaa, hier ben ik dan’ als de schuifdeuren opengaan, vind ik zelfs een beetje eng. Ik ga hem niet bespringen. Dat is een ding dat zeker is. Dan heeft-ie straks een hernia en daar doe ik niet alleen hem, maar ook mezelf geen plezier mee.

Het is een paar uur pikkedonker geweest en nu doemen de lichtjes van de stad op in de verte. Ik pak mijn tas en sluit me op in de wc. Dat miezerige straaltje water is niet ideaal, maar ik moet mijn gezicht en handen wassen, tanden poetsen, crème smeren, parfum spuiten, spul in mijn haren doen, oksels wassen, Lactacyddoekje lappen. Het is te krap om hier mijn ondergoed, joggingbroek, trui en schoenen te verruilen voor iets gezelligers (ook allemaal bij me in de tas), dat doe ik straks wel op het vliegveld. Terug in mijn stoel begin ik aan de maquillage. Die mensen naast me zullen wel denken, maar dat kan me niet zoveel schelen.

Eenmaal geland loop ik door een lange gang. Links van me een ramenwand met uitzicht op de plek waar ik straks, een verdieping lager, door de klapdeuren kom. Er staan heel veel mensen. Ik durf haast niet te kijken, maar spiek toch door mijn linkerooghoek. En dan zie ik hem staan. Hij ziet me niet. Snel loop ik door. Geen idee waarom, maar ik wil het moment nog even uitstellen. Daarbij: ik ben nog steeds in joggingbroek.

Voor de douane is een gang met poortjes. Ik duik de wc in en kleed me om. Als ik klaar ben zie ik dat ik de allerlaatste ben in de rij. Een half uur later heb ik een stempel in mijn paspoort en mijn koffer van de band. Er zijn nog mensen achter me. Maar niet veel. Net voor de klapdeuren staan ze koffers te controleren. Ik word er meteen uitgepikt door een Afrikaner met een rossige baard en enorme handen. Trillend doe ik mijn koffer open. Hij heeft meteen prijs: twee iPads, nog in de verpakking, die ik voor de Zuid-Afrikaan heb meegenomen, liggen bovenop. De man rommelt nog een beetje in mijn tas en gaat met die grote klauwen door mijn keurig opgevouwen onderbroekjes. Ik hoop dat hij de zuurkool en de pindakaas niet vindt. Dan mag ik mijn koffer dichtdoen en wijst hij me een loket waar ik invoerrechten over de iPads moet betalen. Ik sputter tegen, maar er valt niet tegenin te gaan. Ik reken omgerekend 34 euro af, gooi mijn tas over mijn schouder, doe mijn haar nog een beetje goed, pak mijn koffer en ga dan, ein-de-lijk door de klapdeuren, waar de Zuid-Afrikaan inmiddels drie kwartier op me staat te wachten.

Hij heeft een enorme smile en een hand in zijn zak. Gelukkig, hij is nog net zo lekker als ik hem had voorgesteld. Knapper nog. Ik glimlach van oor tot oor, het doet bijna pijn. Ik loop sneller, maar ren niet. Hij komt op me af. Dan laat ik mijn tas op de grond vallen en mijn koffer staan. We omhelzen, heel stevig. Hij kust me bij mijn oor en dan op mijn mond. En zo staan we eventjes. ‘Hi,’ zegt hij. ‘Hi,’ zeg ik. God, wat ben ik blij. ‘Kom, we gaan lekker naar ons appartementje, ik ben er vanmiddag al geweest om de sleutel te halen en het is te gek.’

Hij pakt mijn tas en mijn koffer. Niet nodig, Maar ik zou het raar hebben gevonden als hij dat niet had gedaan. Eenmaal bij zijn auto wil ik instappen aan de rechterkant. Daar vind daar een stuur. Stom. Ze rijden daar natuurlijk links. Als we eenmaal zitten, zoenen we heel lang over de handrem heen. ‘Jezus, wat heb ik jou gemist,’ zegt hij. En dan begin ik van onwennigheid te ratelen over totaal onbelangrijke zaken…

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN