Er kwam een euforisch gevoel van overmoedigheid over me heen: ik wilde een extra comfort-stoel kopen om niet helemaal verfomfaaid uit dat vliegtuig te stappen. Ik bedoel: ik moet wel op mijn allerbeeldigst zijn als ik hem in slow motion in de armen val. Hij moet wel denken: wat erg dat ik DAT al die maanden heb moeten missen. En daarbij, je weet nooit: misschien staat de Zuid-Afrikaanse versie van Hello Goodbye wel te filmen. Maar toen ik die extra comfort-stoel liet vallen, vroeg de Zuid-Afrikaan of ik gek was geworden: ‘Hartstikke duur man.’ Hij wist iets beters.

Er schijnt in vliegtuigen een knik te zitten ergens op drievierde van het toestel, daar waar het rechte gedeelte over gaat in de staart. En in die knik hebben de stoelen bij de raamkant meer beenruimte omdat ze schuin staan. Als je bij seatguru.com je vluchtnummer invult, dan zie je welke stoelen in die knik zitten en dus meer ruimte hebben. Maar ook welke stoelen bij de plee zitten (wil je niet zitten) en bij welke stoelen de leuning niet naar achteren kan (daar wil je zeker niet zitten).

Heerlijk, zo’n man die dat soort dingen weet. En jawel, de stoelen in de knik waren nog vrij. Ik zit beeldig te wezen aan de rechterkant, want van die kant zie je Kaapstad liggen als je aan komt vliegen (wist ik ook niet). Man, heb zin in de vlucht alleen al, kun je nagaan.

De Zuid-Afrikaan woont tijdelijk met een huisgenoot. Schijnt een hele leuke gast te zijn. Een Brit die eruit ziet als een ruige rugbyspeler, maar ondertussen is hij DNA-onderzoeker. Maar hoe leuk die huisgenoot ook moge zijn, ik heb dus echt geen zin om onze liefdesvakantie stilletjes aan te moeten doen en ik wil de hele dag door naakt door het huis kunnen lopen zonder die rugbyspeler in verlegenheid te brengen. Dus ik heb foto’s van mijn appartement genomen (een paar prachtige grachtenplaatjes van internet gepikt), een ietwat overdreven beschrijving gemaakt van de indeling en de ligging en de boel op homeexchange.com gezet.

Samen met de Zuid-Afrikaan ben ik gisteren alle huizen in Kaapstad die op die site staan langsgegaan. Ik stuurde linkjes van de huizen die ik leuk vond en hij wist meteen te vertellen of ze in een leuke buurt lagen en zo niet dan zocht hij het op via Google Maps. Het was heel gezellig zo, op afstand. Het voelde ook heel serieus: alsof we huizen aan het kijken waren. Dat waren we natuurlijk ook. Vakantiehuizen welteverstaan.

Ik kwam een paar prachtpareltjes tegen, met vijf kamers en badkamers, zwembad, Kaapse bouwstijl, aan zee, de hele rambam, maar dan wist de Zuid-Afrikaan weer te vertellen dat ze drie kwartier rijden van het centrum liggen. Of in een ongezellige buurt. En kijk, dat moeten we dus niet hebben. Dat allemaal even los van het feit dat de eigenaren van zo’n droomhuis niet gaan bivakkeren in mijn appartementje. Maar goed, dromen mag. En proberen ook.

Alle eigenaren van goedbevonden huizen en appartementen hebben van mij precies dezelfde enthousiaste mail gekregen met een linkje naar mijn huis. Ik heb alleen even de namen van de eigenaren veranderd in de aanhef. En nu is het afwachten of iemand op korte termijn drie weken met mij wil ruilen.

Ik check mijn mail en zie dat ik de eerste afwijzingen al binnen heb. Dave, homo waarschijnlijk, is in love met mijn schaap op canvas dat boven de bank hangt en vraagt via Homeexchange of ik met hem wil ruilen in Greenwich Village New York. Verleidelijk, maar een beetje uit de richting. Ik heb ook een aanbieding van Gabriella uit Barcelona binnen, maar daar wil ik helemaal niet naartoe. Ik wil net afsluiten als er een mailtje binnenkomt.

Ik scan de tekst, ze willen met me ruilen. Precies de weken die ik wil. Snel klik ik door naar de foto’s. Het is een heerlijk appartement. Op Longstreet, midden in de stad, met parkeergarage en een groot balkon met prachtig uitzicht op de Tafelberg. De laatste foto is van het stel zelf: Lodewyk en Caroleen. Een gepensioneerd koppel. Hij heeft zijn arm om haar heen. Achter hen de zee. Ze zien als een betrouwbaar stel. Niet de types die al blowend gaten in mijn bank zullen branden en de buren tot wanhoop drijven met nachtenlang doorhalen.

Opgewonden stuur ik een mail met link naar de Zuid-Afrikaan: ‘We hebben beet!’.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN