Rouw is raar. Soms gaat het een paar uur eigenlijk best oké, soms sta je op de afdeling groenten in de supermarkt, besef je ineens weer dat je vader dood is en zou je het liefst snikkend tussen de prei en de koolraap gaan liggen.
Ik zou het prettig vinden als er gewoon een draaiboek voor was. Dat hadden we ook voor het regelen van de crematie en maakte de boel lekker overzichtelijk.
Sowieso zorgde alles wat er direct na mijn vaders overlijden geregeld moest worden voor prettige afleiding van het feit waar we allemaal liever niet aan wilden denken. Dat-ie weg is en nooit meer terugkomt.
Toen mijn moeder stierf, had ik het heel naar gevonden om haar opgebaard in zo’n kist te zien. Bij mijn vader gebeurde precies het tegenovergestelde. Misschien kwam het doordat hij er dood in ieder geval een stuk beter uitzag dan toen ik hem vond naast zijn bed na een herseninfarct. Een stuk beter ook dan vervolgens op de intensive care.
De artsen hadden niet lang nodig gehad om te concluderen dat er weinig meer aan te doen viel en er dus voor ons niets anders restte dan aan zijn bed zitten wachten tot hij ophield met ademen. Toen dat na 26 uur gebeurde en wij voor de zoveelste keer die dag begonnen te huilen, had hij ineens tóch nog een keer geademd, waar ik zo van schrok dat ik hardop vloekte. Op dat moment ging hij alsnog dood. Ik vrees dat hij het zelf wel geestig zou hebben gevonden.
'Iedereen die iets op Twitter post wat ook maar neigt naar een mening, wordt lastiggevallen door scheldende trollen'
We lieten hem naar huis brengen en in de dagen daarna schoof ik tussen alle regelwerk door af en toe even de deksel van zijn kist om met hem te praten. Ik aaide door zijn haar en zoende zijn voorhoofd – heel voorzichtig, want de eerste keer was ik iets te onstuimig geweest en had vervolgens een halfuur met een koude neus rondgelopen.
Als het aan mij had gelegen, was hij daar voor altijd blijven staan. Een dode vader om mee te praten was altijd nog beter dan helemaal geen vader meer. Maar dat mag natuurlijk helemaal niet. Als iemand sterft, moet-ie binnen zes werkdagen worden gecremeerd en begraven. Zo staat dat nou eenmaal in de wet.
Dus vertrokken we op maandagmiddag met hem richting het crematorium. Alle buren hadden hun vlag halfstok gehangen en stonden buiten om hem uitgeleide te doen.
Hij had amper drie jaar in de straat gewoond, maar in die tijd een hoop vrienden gemaakt. Een deel van hen was ook bij de uitvaart zelf, aangevuld met familie, vrienden en werkrelaties – maximaal 80 man, want de 1,5 meter regel geldt nog steeds. We hadden eigenlijk een raceauto moeten regelen om rondjes om de aula te rijden, dan hadden we misschien wel meer mensen mogen uitnodigen.
Maar het was verder een prachtige ceremonie, met persoonlijke speeches, de jaren 70 rock waar hij zo van hield en een borrel met frituurhapjes na. Zijn kist was beschilderd door z’n kleinkinderen: de oudste is tien jaar, de jongste drie zijn nog baby’s. We zullen ze later over hun opa Snor vertellen, maar de meesten zullen zich dan niet meer herinneren dat ze hem ooit hebben gekend. Hoe dol hij op ze was en welke grappen hij met ze uithaalde.
Ze zullen nog ontelbare mijlpalen bereiken die mijn vader niet meer zal meemaken. Dat begon al vijf dagen na zijn dood, toen mijn zoon plotseling zijn eerste stapjes zette achter z’n loopwagentje.
En zes dagen na mijn vaders crematie werd mijn tweeling 1 jaar. Ik bakte taarten en er kwam visite, ze kregen veel te veel cadeautjes en begrepen er allemaal weinig van. Vooral het inpakpapier bleek een grote hit.
Het lukte me de hele dag om niet te huilen. Dat gebeurde pas toen we ze ’s avonds in bed hadden gelegd. Zoals de meeste avonden sinds mijn vader dood is. Al overvalt het me soms dus ook op de groenteafdeling van de supermarkt, tussen de preien en de koolraap.
Rianne Meijer is tekstredacteur bij LINDA., heeft een tweeling van een jaar, een Twitter-account en regelmatig last van een mening.
'Ik vond mezelf ineens in het ziekenhuis naast mijn vader, die nooit meer wakker zou worden'
