Permanente regelstand

Na een jaar revalideren krijgt de familie de sleutel van hun nieuwe huis in ontvangst: een aangepaste rolstoelwoning in Amsterdam-Zuidoost. “Vanaf dat moment kwam ik in een permanente regelstand, omdat ik de zorg moest combineren met mijn studie Bedrijfskunde”, vertelt Viroen. Zijn vader heeft op dat moment net een nieuwe baan.

Hij vervolgt: “Ik ben de regelaar van ons tweeën. Dat is prima, we doen alles in overleg. In die periode haalde ik mijn moeder ’s ochtends uit bed, hielp haar naar het toilet en met wassen en tandenpoetsen. Daarna maakte ik ontbijt. Om kwart over acht moest ik de deur uit om naar school te gaan en nam de thuiszorg het over. Vaak maakte ik me druk of ze wel op tijd zouden zijn. Zo niet, dan zou ik te laat komen.”

Bergafwaarts

In de zomer die volgt moet Sardha – die ook nog kampt met een nierziekte – drie keer per week naar het AMC voor een dialysebehandeling. Viroen regelt een bijbaantje in de AH to go in het ziekenhuis, waarmee hij zijn tijd opvult tussen het brengen en weer ophalen van zijn moeder.

“Dat ging een half jaar goed, maar daarna ging het bergafwaarts met mijn studie. Gelukkig kon ik dit met de decaan bespreken. Samen hebben we naar oplossingen gezocht.” Uiteindelijk mocht Viroen van de examencommissie op basis van een ‘bijzondere reden’ toch over naar het volgende jaar. “Als ik die hulp niet had gekregen, was ik er misschien wel aan onderdoor gegaan.”

Moeilijkste periode

Maar de moeilijkste periode moet dan nog komen. Op het moment dat Viroen bezig is met afstuderen, blijkt dat zijn moeder niet meer thuis kan wonen en naar een verpleeghuis moet.

Viroen: “Ik legde mezelf van alles op. Afstuderen, sporten, gezond leven en bovenal: er voor mijn moeder zijn. Op een gegeven moment was het gewoon te veel. Ik ging met hoofdpijn naar bed en stond met hoofdpijn weer op. Bij mijn vrienden kon ik mijn ei niet kwijt. Gaandeweg kwam ik erachter dat ze niet altijd dezelfde interesse in mij hadden als ik in hen.”

Hulp

Dat is het moment dat Viroen naar de huisarts stapt om hulp te vragen. Met behulp van een psycholoog weet hij weer een balans te vinden tussen de zorg voor zijn moeder en zijn eigen leven. “Gelukkig kan ik hierover met mijn moeder praten, qua mind is er niets met haar aan de hand.”

Wel voelt ze zich vaak schuldig, vertelt Viroen. “Ze zegt bijvoorbeeld: ‘doordat jij voor me zorgt, ben je depressief geworden.’ Dat is niet zo, ik had alleen iemand nodig die me sturing gaf. Ik ben blij dat ik om hulp heb gevraagd.”

Inmiddels gaat het weer goed met Viroen. Hij is nu vijfentwintig en heeft een bachelor Bedrijfskunde op zak. “Soms denk ik nog wel eens aan hoe het vroeger was. Op zondagochtend bakte mijn moeder altijd broodjes. Als ik wakker werd kon ik zo aanschuiven. Dat mis ik echt, maar je kan de tijd niet terugdraaien.”

Deel je zorg

Goed zorgen voor een ander is iets moois, maar het is belangrijk dat je ook goed voor jezelf blijft zorgen. In Nederland geven ruim 4,4 miljoen mensen mantelzorg. Mantelzorg verlenen kan zwaar zijn, daarom spoort de overheidscampagne ‘Deel je zorg’ mantelzorgers aan om je zorgen niet voor jezelf te houden. Praat erover, geef je grenzen aan en zoek hulp als dat nodig is.

Kijk op mantelzorg.nl of stuur een appje naar de Mantelzorglijn op 030 760 60 55 voor direct contact. Bellen mag uiteraard ook. Voor fysieke hulp en het meedenken over het geven van ondersteuning en zorg kun je terecht bij het Wmo-loket of het steunpunt mantelzorg in je gemeente. En als je als mantelzorger tegen je grenzen aanloopt en daardoor lichamelijke en/of psychische klachten ontwikkelt, kun je ook terecht bij de huisarts of wijkverpleegkundige. Zij kunnen medisch advies geven en samen met jou zoeken naar de juiste hulp en ondersteuning.

Het beste van LINDA.nl direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Dit artikel is ontwikkeld in opdracht van de Rijksoverheid.