Omdat Richard zich bewust is van het feit dat hij het deze keer anders aan moet pakken, besluit hij alle hulp in te schakelen die mogelijk is. Zo belandt hij bij Veteraneninstituut De Basis in Doorn. “Een bijzondere plek waar je ontzettend goed wordt begeleid en begrepen. In een ervaringsgroep met acht collega’s stuitte ik voor het eerst op een buddyhond.”

Buddyhond

Een bijzonder moment voor Richard, die tot op dat moment steevast onder hevige spanning staat door de angststoornis die hij heeft opgelopen. “Ik werd heel rustig van die hond. Alleen al door naar hem te kijken, kalmeerde ik. Het lukte me voor het eerst om een verhaal aan de groep te vertellen. Ik hoefde alleen maar mijn blik op de hond gericht te houden.”

Om ook in aanmerking te komen voor een geleidehond, klopt Richard aan bij KNGF Geleidehonden (KNGF). Hij legt uit waar hij mee kampt en waarom hij denkt dat een hond hem zou kunnen helpen. Richards situatie wordt onder de loep genomen en na negen maanden onderzoek, workshops en wachten is het zover. Er is een hond gevonden die perfect bij hem lijkt te passen.

First date met buddyhond

De eerste keer dat de twee elkaar ontmoeten, voelt voor Richard als een heuse first date. “KNGF bekijkt altijd of hond en baas een klik hebben. Ik was dus best wel gespannen voor dat moment. Je hoopt zó dat het lukt.”

Als Eiko binnenkomt, snuffelt hij eerst een tijdje rond – zonder naar Richard op te kijken. Maar dan gebeurt het. “In één keer kwam-ie naar me toe en rolde zich op zijn rug, zodat ik op zijn buikje kon kriebelen. Het was echt alsof hij doorhad: ‘Oké, het gaat hier kennelijk tussen jou en mij, en ik vind je wel leuk.’ Sinds die tijd is hij letterlijk geen meter meer uit mijn buurt geweest. Waar ik ga, gaat hij. Het was liefde op het eerste gezicht.”

Compleet veranderd

Sinds de komst van Eiko is het leven van Richard compleet veranderd. “Het belangrijkste is dat ik mijn huis weer uit kom. Voor die tijd vermeed ik dat, omdat mijn stresssysteem zodanig was beschadigd dat ik op één dag wel vijftig keer te maken kon hebben met zo’n nare adrenalinestoot. Dat kon door de kleinste dingen komen. Iemand op straat die ineens tegen me begon te praten, of twee mensen die met elkaar ruzie stonden te maken.”

Omdat Eiko mensen op veilige afstand houdt door zichzelf als buffer naast, voor of achter zijn baas te positioneren, kan Richard nu weer zelf dingen ondernemen. Ook voelt de hond preciés aan wanneer het hem teveel wordt. “Ik ga nog steeds niet naar de supermarkt of bouwmarkt, maar ik kan bijvoorbeeld wel weer naar het bos. Daarnaast haalt Eiko het tempo uit mijn leven. Als hij merkt dat ik dingen te gehaast doe, gaat hij heel langzaam lopen.”

Neus voor spanning

Ook heeft Richard bepaalde hobby’s weer kunnen oppakken. “Ik houd heel erg van klussen, maar door mijn angststoornis zag ik, bijvoorbeeld tijdens het zagen, letterlijk voor me hoe ik mijn vingers eraf sneed. Eiko merkt die spanning en komt op zulke momenten naar me toe om zijn neus tegen me aan te duwen. Daardoor raak ik die beelden meteen kwijt en kan ik weer doorgaan met waar ik mee bezig was.”

Voor zijn vrouw is het overigens wel even wennen, zo’n hond die overal mee naartoe gaat. “We maken er weleens grapjes over, dat ze jaloers is op een hond, maar het is ook wel echt een ding. Eiko is honderd procent op mij gericht en gaat letterlijk overal mee naartoe, tot aan onze slaapkamer. Daar maakt hij me wakker als ik een nachtmerrie heb.”

‘Eiko is mijn redding’

Gelukkig weet Richards vrouw dat het allemaal voor een hoger doel is. “Haar leven is er ook op vooruit gegaan. Ze heeft haar nachtrust én gelijkwaardige relatie weer terug.”

Richard besluit: “Het krijgen van een buddyhond voelt als een enorm voorrecht. Naast de opleiding en trainingen die de hond krijgt, krijg je als baas zelfs de mand en riem erbij. Ik realiseer me hoeveel geld dat alles heeft gekost en ben dan ook ontzettend dankbaar. Eiko is mijn redding. En niet alleen die van mij, maar van al mijn naasten.”

Meer weten over geleidehonden of de opleiding van deze hondenhelden steunen? Bekijk de website van KNGF hier.

En lees hier ook de verhalen van Sandra (48) en Joric (20).

Sandra is 31 als een ernstig auto-ongeluk haar leven totaal verandert. Ze is blijvend eenzijdig verlamd, komt in een rolstoel te zitten en daarbovenop blijkt ze een erfelijke spierzenuwziekte te hebben. Haar assistentiehond Babbe is van onschatbare waarde.

Als Joric negen jaar oud is, wordt een hersentumor bij hem geconstateerd. Twee jaar later is hij blind. De vrolijke Joric wordt een wat stiller jongetje – tot buddyhond Zinzi in zijn leven komt.