Nathalie is net afgestudeerd als ze te horen krijgt dat ze een progressieve oogaandoening heeft. ‘Dan ben je drieëntwintig en krijg je te horen dat je in de toekomst blind wordt.’
Toch laat ze zich niet uit het veld slaan. “Ik had net een baan als wijkverpleegkundige en kon nog zestig procent zien. Behalve kaartlezen – wat in die tijd nog nodig was – was er in mijn beleving nog niet zoveel aan de hand.”
Qua carrière wordt Nathalie geen moment door haar aandoening geremd. Naast verpleging, begint ze zelf projecten aan te sturen en wordt ze teamleider. In diezelfde periode borrelt haar kinderwens op.