In een eerder LINDA.-interview noemde je het lopen van een marathon een langetermijndroom. ‘Misschien over vijf, zes jaar’, zei je toen. Het is inmiddels twee jaar later en bij de eerste twee marathons die je rent, ga je er direct met de zege vandoor.
“Zei ik dat echt? Wat grappig. Moet je nu eens zien. Het afgelopen jaar was het beste jaar uit mijn sportcarrière. 2023 zat vol hoogtepunten: de winst van de marathons in Londen en Chicago, een zilveren en bronzen medaille op het wk in Boedapest. Ik stel vaak grote doelen, het maakt me nieuwsgierig en bang tegelijk en daar ga ik goed op. Als je, zoals ik, sterk bent op de atletiekbaan, betekent het niet automatisch dat je ook op de weg goed bent. Juist als iets onmogelijk lijkt, wil ik ervoor gaan. In mijn leven heb ik nooit gekozen voor the easy road. Naar marathonlopers keek ik met bewondering. Ik was geen duurloper, dus vroeg me af: hoe zou het zijn? Debuteren in Londen, tijdens de grootste marathon ter wereld, was een bewuste keuze: ik trof de wereldtop aan de start. Er deden zes loopsters mee met een tijd onder de 2 uur en 17 minuten, een enorme uitdaging. Mijn voorbereiding was niet optimaal, omdat de ramadan drie dagen voor de start was beëindigd. Daardoor kon ik niet oefenen met drinken tijdens het trainen. tijdens de wedstrijd stopte ik ook een paar keer om te rekken. Maar ik won, ja, ik won met een tijd van 2:18.33. in oktober liep ik mijn tweede marathon, in Chicago. Ik voelde me on top of the world, liep de afstand in 2:13.44 – later hoorde ik dat het de op een na snelste tijd is die ooit door een vrouw is gelopen.”

Wat denk je tijdens zo’n loop?
“Voor de start speelt mijn brein een spelletje met me: oh my god, ik moet dadelijk rennen. Wat doe ik hier? Waarom doe ik mee? Daarna neemt de adrenaline het over. Het is fantastisch om te rennen, het is alsof je vleugels hebt. In Londen was ik zo gelukkig. In Chicago was ik dramatisch. De laatste vijf kilometer huilde ik vanbinnen, zo moe was ik. Ik was totaal op, mijn benen deden gruwelijk pijn. Op de weg gaan liggen, was alles wat ik wilde. Maar opgeven zit niet in mijn karakter.
Na de finish ben ik heus even op die grond gaan liggen, maar binnen een minuut was ik de pijn alweer vergeten. Ik leef het leven waarvan ik heb gedroomd. Daarvan ben ik me ook bewust als dingen niet goed gaan. Zoals tijdens het WK atletiek in Boedapest afgelopen augustus, tussen de twee marathons in. Tijdens de 10.000 meter viel ik, dertig meter voor de finish. Geen podiumplaats, geen medaille.”

Hoe reageer je daarop?
“Het is wat het is. Tijdens de race werd ik aangeraakt door een medeloper, maar ook al had ze dat niet gedaan, het kan gebeuren dat ik val. Veel mensen willen altijd een tien halen. Ik heb daarin een andere mindset. Ik heb in het leven alles behaald wat ik wilde behalen. Wat ik nu nog bereik, is extra. Hoe ouder ik word, hoe geloviger ik word. Ik lees veel in de Koran en in de passages van de profeet Mohammed spreekt hij over dat je moeilijke dingen moet vergeten en moet focussen op de toekomst. Why me? denken, daarin schuilt een boosheid, een haat. Zo zit ik niet in elkaar. Ik ben gewoon dankbaar. Ik heb geld, ik kan doen wat ik wil. Kijk om je heen, de wereld laat ons constant zien hoe vreselijk het leven óók kan zijn.”